Inez

Musiałam przyznać, że nowi nieźle dali się Shin’owi we znaki. Stojąc w jego pokoju i widząc,, jak w najlepszej komitywie omawia z wicedyrektorem jakąś karę dla krnąbrnych nowicjuszy, nie mogłam jednak powstrzymać lekkiego uśmiechu. Wiedziałam, że teraz tego typu zadania przypadną mnie, ale przynajmniej nasz przewodniczący na własnej skórze doświadczył, jak to jest się użerać z całą tą gromadką. Miałam tylko nadzieję, że nie przesadził….

- A co to za zemsta? – zapytałam lekko zaniepokojona. – Chyba ich nie wyrzuciliście, albo nie….?

- Nie wysłaliśmy ich na karny trening z demonami – przerwał mi wicedyrektor. – Choć taka myśl przemknęła mi przez głowę. Może następny razem…. – sadystyczny uśmiech nie schodził mu z ust.

- Może – mruknęłam nieprzekonana. – A co wymyśliliście tym razem?

- Oj, nic wielkiego – uspokoił mnie Shin. – Zadbaliśmy tylko, żeby przez następny tydzień mieli zajęcie aż do ciszy nocnej. Przynajmniej będą dobrze wyedukowani.

A więc o to chodzi…. Odetchnęłam z ulgą. Skoro postanowili ukarać ich nauką, to nie było tak źle.

- W takim razie się nie wtrącam – uśmiechnęłam się. – Niech się uczą, choćby całymi dniami.

- Tak będzie – przytaknął Shin. – A wracając do pierwszego tematu. Czemu nie było cię tak długo?

- Wiesz, że byłam za granicą – wzruszyłam ramionami.

- Tak, ale miałaś tu być, co najmniej godzinę wcześniej.

- No i byłam – przyznałam. – Ale od razu złapała mnie dyrektorka. Z tego, co mi powiedziała za jakiś tydzień będę douczać dwójkę nowych, których zabiera na wizytację.

- No, to przyda ci się sporo cierpliwości – westchnął chłopak. – Moją wyczerpali w dwie godziny.

- W takim razie siedź tu i nie wychodź, żebyś nie rozniósł szkoły przez jakieś durne wybryki – zaśmiałam się, po czym ruszyłam w stronę drzwi. – Ja się wszystkim zajmę – rzuciłam na odchodnym. - Wolę to od papierkowej roboty.

Zamknęłam za sobą drzwi pokoju Shina, po czym ruszyłam do siebie. Było już dość późno i korytarze opustoszały. Zanim jednak dotarłam do swojego pokoju, dostałam kolejny myślowy przekaz, tym razem na pewno od Ombry, która kazała mi natychmiast zejść na dół. Posłusznie zbiegłam po schodach gdzie zobaczyłam drobną, jasnowłosą dziewczynę, która z zagubioną miną rozglądała się po głównym hallu.

Shin

Zabiję! Ubiję! Wypatroszę! Nadmucham do życia, a potem znowu zabiję!

- Słucham, co proszę?! "Cześć!"?!! Jeśli jeszcze raz wywiniesz mi taki numer... - już miało dojść do rękoczynów, gdy zatrzymał mnie mocny uścisk od tyłu.

- Nie uczyłem cię, że kobiet się nie bije, młody? - spytał wesoły głos za mną.

- Ty... Puszczaj! - syknąłem i spróbowałem się wyrwać. Na daremno, stary Ryumasaki był zdecydowanie silniejszy, niż powinien.

- Ale, o co w ogóle chodzi? - spytała Inez, patrząc to na mnie, to na wicedyrektora. Jakąś minutę temu przyszła do mojego pokoju, zastając mnie ustalającego z Długopiórym Wilkiem szczegóły mojej kary dyscyplinarnej na imprezowiczach. Na łóżku dalej leżały, pośpiesznie przykryte poduszką, cenne artefakty w kasetce pancernej wykutej ze stali podmorskiej.

- Co się ty dzieje? Do cholery, umawialiśmy się chyba, że ty się zajmujesz wszelkimi problemami z pisklakami, a ja załatwiam papierki i intermagię, tak? - prychnąłem.

- Nie było mnie...

- No właśnie! Gdybym wiedział, że mi wywiniesz taki numer, też bym poleciał do ciepłych krajów. Choćby i na latającym dywanie - powoli byłem coraz spokojniejszy. Podejrzewałem, że nie była to wyłącznie zasługa mojej siły woli, ale nie pytałem.

- Czyli rozumiem, że źle, tak? - dziewczyna wydała mi się zatroskana. -A tak poza tym, mogę wejść? - skinąłem tylko ręką.

- Zamknij na zamek - dodałem, siadając koło bruneta na łóżku. Odsunąłem poduszkę i podważyłem nieco wieczko kasetki. - Poznajesz, prawda? - mina Inez była cudowna. Kilka mieniących się odcieniami wiatru lotek o fantazyjnym kształcie. Oczywiście, były to jedne z mniejszych, mierzyły co najwyżej piętnaście centymetrów. Ale i tak robiły wrażenie. Pióra benu, króla czterech wichrów. Poza tymi, miałem jedno zawsze tuż przy piersi.

- Skąd to masz? - spytała cicho.

- Od przyjaciela - uśmiechnąłem się lekko. Miałem nadzieję, że udało mi się ukryć smutną nutkę. - Raczej się nie spotkacie. A wracając do sprawy, to pytałaś, czy coś się działo. Pomyślmy... - udałem zastanowienie, odruchowo przyciągając skarb bliżej siebie. - Kilka zaginionych owieczek, afera na pół budynku, jedno zwierzę na pokładzie, bodaj trzy zbite talerze i chyba siedem szkla... - nie dane mi było dokończyć.

- Czekaj, czekaj, jaka afera? - spytała zaniepokojona Inez.

- Już żadna - wyręczył mnie wice. - Właśnie umawiamy warunki zemsty - uśmiechnął się dość jednoznacznie. Nieźle się bawił, nawet nie krył sadyzmu.

Inez

Nigdy nie sądziłam, że wakacje mogą być tak nudne i, co ważniejsze, mogę żałować, że nie ma mnie na rozpoczęciu roku. A jednak tak było. Co prawda, przyjechałam parę godzin później, ale i tak dziwnie się czułam nie wysłuchawszy mowy dyrektorki i nie oglądając, jak nowi uczniowie miotają się po szkole, szukając swojego pokoju i kogoś, kto im w tym pomoże. Zazwyczaj tym kimś byłam ja, ale w tym roku te obowiązki musiał przejąć Shin. W prawdzie, nie przyjechałam tak późno, by nie móc mu w tym pomóc, ale, ledwie przekroczyłam progi szkoły, przez moją głowę przeleciał nakaz: „Dyrektorka czeka na Ciebie w swoim gabinecie”. Nie wiedziałam, czy to robota Ombry, czy jakiegoś zaklinacza ze starszych klas. Tak czy siak, zaczynało się „normalne” życie w szkole i trzeba było się przyzwyczaić, a, co ważniejsze, nie pozwolić głównej oreadzie czekać na siebie zbyt długo.

Nie zastanawiając się nad tym zbyt długo, zarzuciłam na ramię torbę i szybkim krokiem ruszyłam do gabinetu. Jednak, gdy kilka minut później, zastukałam do drzwi i odpowiedziała mi cisza. Czyżby ktoś mnie wkręcił? Niemożliwe, nie odważyliby się odwinąć takiego numeru. Starsi zaklinacze dobrze wiedzieli, co by ich za to spotkało, a młodziaki jeszcze nie kontrolowały dostatecznie swoich umiejętności. To nie mogła być pomyłka, ale w takim razie, gdzie, do cholery, podziała się dyrektorka? I po co mnie wezwała? Może po prostu nie usłyszała pukania? Żeby to sprawdzić nacisnęłam klamkę, a drzwi otworzyły się bez najmniejszego skrzypnięcia. Zajrzałam do środka, ale pokój był pusty. Może poszła mnie poszukać i zapomniała zamknąć drzwi? Nie, to raczej nie wchodziło w grę. Verna Nimensage nigdy o niczym nie zapominała, więc co tu jest grane? Postanowiłam usiąść na krześle naprzeciw biurka i poczekać, aż wszystko się wyjaśni….

Stało się to dość szybko, bo już po około dziesięciu minutach usłyszałam kroki na korytarzu, a potem strzępki rozmowy.

- Wy dwoje – mówiła dyrektorka, stojąc tuż przed drzwiami. - jesteście wybrani do obowiązkowej wizytacji pewnego miejsca.

- Jakiego?! – wtrącił się głośno męski głos, a ja domyśliłam się, że to jakiś uczeń i to pierwszoroczny.

- Zaraz wam wszystko wyjaśnię – uspokoiła go dyrektorka, po czym weszła do gabinetu.Zaraz za nią do środka wszedł ów chłopak i jakaś nieśmiała brunetka. Oboje wybałuszyli na mnie oczy ze zdumienia, ale dyrektorka tylko się uśmiechnęła.

- Widzę, że dotarła do ciebie wiadomość Inez – powiedziała.

- Owszem – przytaknęłam. – Choć zagadką jest dla mnie, dlaczego mnie tu pani wezwała.

- Zanim ci to wyjaśnię. Poznaj Felixa i Aleę, którzy wyjadą ze mną na wizytację - kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się do nowych. Felix chyba tego nie zauważył, ale Alea odwzajemniła uśmiech, po czym oboje usiedli na niewielkiej kanapie w kącie gabinetu. Na kilka chwil zapadła cisza. Przerwała ją dyrektorka.

- Wy dwoje pojedziecie ze mną skontrolować, jak idą prace nad areną treningową dla zaawansowanych uczniów – zwróciła się do dwójki uczniów. – Choć to niezbyt daleko, nie będzie was w szkole co najmniej przez tydzień, a po powrocie zgłosicie się do Inez – teraz oreada rzuciła mi znaczące spojrzenie. – Liczę, że zbierzesz od nauczycieli wszelkie materiały i pomożesz im nadrobić zaległości.

- Oczywiście – przytaknęłam.

- Dobrze – uśmiechnęła się Verna Nimensage. – Możecie iść. Aleę i Felixa chciałabym tu widzieć za pół godziny.

Zgodnie opuściliśmy gabinet dyrektorki. Alea i Felix od razu zaczęli wymieniać entuzjastyczne uwagi, ale ja nie brałam udziału w tej rozmowie, tylko szybkim krokiem ruszyłam w stronę pokoju Shina, by się przywitać i dowiedzieć się, co mnie ominęło.

Nadine

A więc, dzisiaj przekroczę progi nowej szkoły. Pocieszeniem dla mnie jest obecność Kiby, chociaż nie wiem, czy nie lepszym sposobem było założeniu mu jakiejś obroży. On jest mym obrońcą i tarczą, niczego się nie boję. Jednak jest dziki. Mieszka w lesie, a więc nie z ludźmi i nie jest psem, tylko majestatycznym stworzeniem. Droga była kamienna, a szkoła wielka. Minęłam drzwi i już szok: tylu uczniów i nauczycieli. Niosłam swoją torbę, niebieską ze złotą gwiazdą, przez korytarz. Kiba szedł obok mnie i bacznie się wszystkiemu przyglądał. Pierwszy raz byłam w aż tak potężnej szkole. Niepokoiło mnie to nieco, nigdy nie miałam przyjaciół, kolegów... Chyba, że tyczą się tu wilki. Dla mnie to najlepsi przyjaciele.

Rozkazałam jakiejś dziewczynie zanieść moją torbę pod mój pokój. Wepchnęłam jej ją w ręce. Najpierw zauważyłam na jej twarzy oburzenie, a potem jakby uległa i poszła z nią do budynku. Walizka była ciężka i zastanawiałam się, jak sobie z nią poradzi. A może też wyręczy się kimś innym, a moje rzeczy będą krążyć z ręki do ręki.

- Kiba! - zawołałam, gdyż wilk oddalił się odrobinkę. Gdy podszedł, kucnęłam i wyjęłam z kieszeni obrożę ze smyczą. - Nie bój się, to dla bezpieczeństwa... - powiedziałam, gdy zapinałam mu obrożę. Wilk siedział spokojnie. Patrzył tylko na mnie, jakby był przyzwyczajony do zapinania obroży. Zmiana zaszła, gdy zapięłam mu smycz: starał się zerwać, kręcił się w kółko. Spojrzałam na niego. Wtedy zrozumiał, że smycz jest długa.

Zaczęłam z nim iść w stronę schodów. Mijało mnie wielu ludzi, zapewne uczniów i nauczycieli włącznie. Spokojnym krokiem doszłam do schodów i zaczęłam po nich wchodzić. Było słychać śmiech i kilka głosów, a w powietrzu unosił się zapach perfum i dezodorantów. Było trochę tu ciepło, więc zatrzymałam się przy jednym z okien i, łapiąc za klamkę, uchyliłam je. Od razu świeże powietrze wymieszało się z tym wewnątrz.

Ruszyłam, więc, lekko ciągnąc za smycz w stronę schodów. Z jednego z pokoi wybiegły trzy dziewczyny i zbiegły na dół głośnio śmiejąc się.

Moją uwagę przykuł chłopak stojący na półpiętrze piętra. Na pewno starszy ode mnie, stał jakby na kogoś czekał. Podeszłam do niego, wchodząc kilka stopni wyżej. Kiba przylgnął do mojej nogi.

- Cześć! - powiedziałam pewnie, ale troszkę cicho. Nie wiedziałam, jak zareaguje.

- Cześć! - odpowiedział i popatrzył na mnie, a potem na wilka. Ten nastroszył sierść, jakby został obrażony samym spojrzeniem. Zerknęłam  na Kibę i lekko pociągnęłam smycz. Od razu się uspokoił.

- Wybacz za niego – przeprosiłam szybko. - Pierwszy raz jest w tak dużym miejscu nie będącym lasem.

KONKURS 1

Dyrekcja szkoły ogłasza konkurs!

Główną nagrodą jest pozycja głównego technicznego. Inne zgłoszenia być może też zostaną w jakiś sposób uhonorowane (zależnie od budżetu szkoły).

Aby wziąć udział w konkursie, wystarczy znaleźć utwór, który ma zostać hymnem szkoły. Bezpośredni link do wybranej ścieżki dźwiękowej należy zostawić w komentarzu pod tym wpisem wraz ze swoim loginem na howrse oraz imieniem i nazwiskiem postaci.

Konkurs trwa do końca czerwca. Data może być przesunięta ze względu na prośbę uczniów.

Dyrekcja DM

Shin

To już zaczynało być irytujące. Ta mała nawijała mi się wszędzie od czasu przyjazdu. Nie wspominając o tym, że nawet przy wejściu na apel były problemy. Kto to w ogóle jest? Na pewno nie benu.

Zaniosłem jej torbę. Nie dziwne, że się tak z nią tarmosiła. Była ciężka, zwłaszcza jak dla kogoś nieprzyzwyczajonego do szerszego używania mięśni. Postawiłem walizkę pod wskazanym mi pokojem. Chwila... "Nadine Forest". To z pewnością nie ona.

- Zawsze musisz być na tyle ciapowata, żeby nie odmówić? - spytałem z ziewnięciem. Popatrzyła na mnie zdziwiona. - No, chyba że zmieniłaś dowód przez ostatnie pięć minut, odkąd cię nie widziałem - dostrzegłem coś na wzór podziwu i zdumienia w jej oczach. - No, skoro ci to odpowiada, to się nie wtrącam. Cześć! - Machnąłem ręką, odchodząc na dół. Gdzie ta przeklęta Inez była? Jak ja ją dorwę, to...

- Brawo, młody -  przywitał mnie dość niski głos na pierwszym piętrze. Shinosuke Ryumasaki przerzucał kanały na kilkudziesięcio-calowym telewizorze ciekłokrystalicznym z prędkością lotu swobodnego neutrin. Jeszcze tylko jego mi tu brakowało. - Nie sądziłem, że weźmiesz sobie moje słowa aż tak poważnie do serca - zaśmiał się mężczyzna za mną.

- Zawsze jesteś taki miły, czy tylko okazjonalnie? - prychnąłem. - Poza tym, skoro tu byłeś, to mogłeś się zająć tymi szczenię... a, właśnie, jest sprawa - zmieniłem temat.

- Co jest? Jakaś panienka ci nadepnęła na krocze? - zaśmiał się dość jednoznacznie.

- Coś w tym rodzaju - mina wicedyrektora była warta wszelkich poświęceń. - Ale nie martw się, nie myślę w tych kategoriach o pisklętach. Mógłbyś załatwić po dodatkowym referaciku przez najbliższy tydzień dla paru niewypierzonych amatorów melanżu?

- Mógłbym. Mógłbym prawie wszystko w tej szkole. Tylko, po co. I, co lepsze: za co? - czasami nie wierzyłem, że mężczyzna jest benu, a nie lisem.

- Powiedzmy, że za te pornosy, co je ponoć mam u siebie w pokoju - Stary Ryumasaki spoważniał momentalnie. Dobrze wiedział, o czym mówię. - Oczywiście, nie wszystkie.

- Nawet dla jednego jestem do twoich usług.

- Tak? To wspaniale. Dziś jeszcze podam ci nazwiska, jak je znajdę w notatkach. A teraz idę do siebie i, o ile Inez nie przyjedzie, mam dość kontaktów międzyludzkich jak na jeden dzień.

Rin

Gdy tylko Rymasaki dał mi odejść, odbiegłam od niego jak najszybciej. Jego śmiech przyprawiał mnie o dreszcze. Bałam się go. Nie wiedzieć, czemu, oczy powoli zapełniały się łzami. Zdecydowanie byłam zbyt wrażliwa.

Dopiero przed wejściem do szkoły zatrzymałam się i uspokoiłam oddech, hamując przy tym łzy. Jakaś dziewczyna podeszła do mnie i poprosiła, a właściwie rozkazała mi, żebym zaniosła jej torbę do pokoju. Chciałam się jakoś sprzeciwić, ale nie miałam odwagi, więc posłusznie wniosłam niesamowicie ciężką walizkę do budynku. Dziewczyna zaś zajęła się swoimi sprawami.

"Czy wszystkie dziewczyny tutaj, tak się rządzą?"
Jakimś cudem dociągnęłam torbę na pierwsze piętro, ale na nie było szans bym dała radę wciągnąć ją wyżej. Na piętrze jakieś dzieciaki urządziły sobie imprezę. Na korytarzu stał Ryumasaki i rozganiał towarzystwo. Zastanawiałam się, jak się tu znalazł. Może go przeoczyłam, gdy próbowałam sprzeciwić się tej lasce z dołu. A może jest inna klatka schodowa albo winda. Z chęcią użyłabym tej drugiej. Wzburzony Rymasaki przeszedł przez korytarz, nawet mnie nie zauważając. Pomyślałam sobie, że mógłby mi pomóc to wnieść, choć z drugiej strony, wydawał się nie być w nastroju do tego typu rzeczy. Mimo wszystko, znałam tylko jego i tylko jego mogłam poprosić o pomoc.

- Przepraszam? - zagadnęłam go cienkim głosem. Chłopak odwrócił się wzburzony.

- Czego? - syknął, a po chwili dodał spokojniej. - O co chodzi?

- Pomożesz mi to zanieść? - spytałam nie patrząc na niego. Chłopak stał chwilę bez ruchu, po czym wziął ode mnie torbę i bez większego wysiłku zaniósł ją na górę. Trochę tym speszona, potruchtałam za nim.

- Dziękuje - wyjąkałam, gdy postawił walizkę przed odpowiednim pokojem.

Shin

Zanim cokolwiek, małe ogłoszenie parafialne:

SZUKAMY NOWYCH PISARZY! Uruchomcie wszystkie swoje kontakty, żeby to jakoś rozkręcić. Widzicie już, że nie gryzę i chyba polecić bloga komuś to nie taki wstyd. A im więcej piszących, tym lepiej. Zwłaszcza, jak zaczną się wyjazdy.

Zacząłem się śmiać. Rózne rzeczy juz widziałem, ale kolejne reakcje Rin były coraz bardziej zaskakujące.
"Tylko się nie posikaj" zabrzmiało mi w głowie. Była to Ching, miała dość charakterystyczny akcent, nawet w przekazie mentalnym. Zerknąłem na kort. Zarówno ona, jak i kilka innych osób przyglądało mi się z mieszanką zdziwienia i niepokoju. No tak, nigdy nie zachowywałem się tak głośno. Skinąłęm im głową na znak, że już w porządku.
- Widzisz? Przez ciebie cała szkoła zaraz dostanie stanu przedzawałowego. Włącznie z dyrą, jeśli znam życie - dziewczyna była skołowana, nie wiedziała w ogóle, co się dzieje. - Dobra, poddaję się, spadaj już - machnąłem ręką, dając dziewczynie odejść. Widziałem, że tego chciała, a ludzie w sytuacji podniesionego ryzyka i tak nie dają aż tyle informacji, jak bym sobie życzył. Gdy tylko dziewczyna odeszła, wstałem i otrzepałem spodnie. Przypomniała mi się afera na drugim piętrze i lekkim truchtem pobiegłem tam, by załatwić sprawę.
Gdy tylko wszedłem na półpiętro, usłyszałem muzykę.
"No, to się będzie działo..." pomyślałem sobie z krzywym uśmiechem. W salonie siedziały trzy dziewczyny, raczej nowe i chichrały się. Obrzuciłem je tylko przelotnym, acz dość znaczącym spojrzeniem i ucichły. Drzwi do trefnego pokoju były otwarte. Już przed wejściem wiedziałem, sądząc po odgłosach, że było ich zdecydowanie więcej, niż powinno. Otworzyłem futryny, nawet nie próbując być cicho. Za mną już zebrało się kilku gapiów, głównie starszych klas, zirytowanych hałasem. Nikt z "imprezowiczów" mnie nie zauważył. Pstryknąłem palcami, wypychając wtyczkę z gniazdka. Bucząca na cały regulator techno wieża zamilkła. Pierwszakom jednak zabrało chwilę, zęby zauważyć, że coś jest nie tak. Gdy wreszcie zamilkli i popatrzyli na mnie, spytałem z zimnym spokojem:
- Nie przeszkadzam przypadkiem towarzystwu? Bo nie chciałbym popsuć dobrej imprezy, jestem człowiekiem rozsądnym.
- Nie, właśnie mieliśmy iść kogoś po... - dopiero po chwili żartowniś zorientował się, że lepiej nie ryzykować. Dwóch najbliżej niego siedzących chłopaków z resztą stwierdziło tak samo, bo oberwał od nich pięścią w bok i kopniaka w kostkę. - Przepraszam.
- Ależ nie szkodzi - zamrugałem oczami, udając dziewczynę, po czym zmieniłem nastrój. - Do cholery jasnej, za długo tu już jesteście? Przyjeżdżacie jak do kurortu jakiegoś, rozwalacie się i przeszkadzacie wszystkim. Co to ma być?! Źle wam?! To obiecuję, że tak wam zorganizuję czas, że tawet pierdnąć nie będziecie mieli czasu przez zadania domowe. Wystarczy jedno słowo i załatwię wam to.
- Ta, jasne - prychnęła dziewczyna, jedyna w tym towarzystwie. Za plecami wyczułem wstrzymane oddechy. Większość z publiczności już wiedziała, na co mnie stać, jeśli tylko ktoś odpowiednio się o to prosi.
- Nie wierzysz? No cóż, porozmawiamy jutro. Wierz mi, kotku, będziesz błagać na kolanach, żebym ci dał choć minutę wolnego - stwierdziłem i odwróciłem się na pięcie. - A teraz pozbierać manatki i do siebie. Jazda! - i wyszedłem. W progu jeszcze przystanąłem i szepnąłem do jednego z najdłużej tu żyjących uczniów, smoka Aresa, by dopilnował porządku.
- Co za tałatajstwo. Z roku na rok coraz gorzej...
- Przepraszam? - usłyszałem cienki głosik gdzieś koło siebie, nawet nie chciało mi się sprawdzać dokładnie, gdzie.
- Czego? - syknąłem, ale po chwili zorientowałem się, że niepotrzebnie przerzucam agresję na kogo innego. Wziąłem głęboki wdech i zapytałem jeszcze raz, teraz już spokojnie. - O co chodzi?

Rin

Co ja mam mu powiedzieć? Nie radzę sobie przy facetach. Są dla mnie jak z obcej planety. Co ma robić?! Co mam robić?! Zgorączkowana przełknęłam głośno ślinę. Chciałam się od niego odsunąć, ale bałam się go dotknąć. 

"Przecież nie parzy!" skarciłam się w duchu.

- Możesz się tam przejść - powiedziałam nieśmiało. Zaśmiał się, powoli odsunął ode mnie. Odetchnęłam głęboko, starając się uspokoić oddech. Serce waliło mi głośno.

- A ja bym wolał pójść tam z kimś - powiedział, oglądając obojętnie swoje paznokcie. Opuściłam wzrok, czułam na sobie jego spojrzenie. - Choć ze mną - odezwał się. Zastanawiałam się, czy był to rozkaz, czy propozycja. Kiwnęłam niepewnie głową.

Ryumasaki ruszył w stronę drzwi wyjściowych. Nie odrywając wzroku od moich trampek, poszłam za jego śladem. Upchnęłam ręce do kieszeni i szłam w równym odstępie za chłopakiem. Ryumasaki co chwila zerkał na mnie przez ramię. Park, o ile tak można nazwać te kilka drzew, był zupełnie pusty. Mimo to, liczyłam, znajdzie się na jakiejś ławeczce przyjaźnie wyglądająca dziewczyna, do której mogłabym uciec. Byłam jednak zdana na siebie. Popatrzyłam kątem oka na budynek, od którego coraz bardziej się oddalaliśmy.

"Ile bym dała, żeby tam teraz być" pomyślałam tęsknie. Powoli dochodziliśmy do celu. Widać już było boisko i ludzi kręcących się tam.

Stanęliśmy przed kortem. Był to duży plac. Zaskoczyło mnie, jak bardzo duży. Kilku uczniów grało mecze tenisowe. Odwróciłam się i usiadłam na pobliskiej ławce. Ryumasaki usiadł obok mnie. Delikatnie odsunęłam się od niego, moim zdaniem wyglądało to dość komicznie.

Shin

Martwiłem się o tą dziewczynę. Nie byłem pewny, czy była zwykłą ciamajdą, czy tak źle się czuła. Nie do końca byłem pewny, która opcja tak na prawdę byłaby gorsza. Dlatego też poszedłem za nią.

Oparłem się o ścianę tuż przy drzwiach i zacząłem czekać. W międzyczasie podleciała do mnie grupka pierwszaków z pytaniem o pokój oraz dość zirytowany starszy uczeń, żądający uciszenia "szczeniaków". Obiecałem, że zajmę się tym w najbliższej wolnej chwili, więc odszedł.

Drzwi gabinetu otworzyły się i pojawiła się w nich oczekiwana przeze mnie dziewczyna. W głowie mignęło mi szybkie "uważaj na nią", prawdopodobnie przesłane przez Ombrę lub jakiegoś zaklinacza będącego blisko. W pierwszej chwili zostałem niezauważony. Nie mogłem wręcz uwierzyć, jak można być tak nieostrożnym, by nie sprawdzać całego terenu dookoła. Dopiero po ułamku sekundy zrozumiałem, że jest tu pierwszy raz. Nie było to z resztą dziwne, biorąc pod uwagę, że nie znała rozmieszczenia sal. Niemniej jednak, z jakiegoś powodu wykluczałem do tej pory taką możliwość. Przyjrzałem się jej uważnie, szukając jakiś oznak szczególności. Dziewczyna nareszcie mnie zauważyła, zapewne przez jakiś szczątkowy odzew instynktu samozachowawczego. Powietrze wokół niej zawirowało lekko, sygnalizując przyśpieszony oddech.

- Twoje imię? - spytałem głosem wypranym z emocji. Bardziej wyraz kurtuazji, niż zainteresowania metryczką.

- Słucham?... - dziewczyna albo nie słuchała, albo nie zrozumiała. Nie byłem pewny, co było prawdopodobniejsze.

- Imię - powtórzyłem, odsuwając się od ściany.

- Rin. Rin Hoover - przedstawiła się szybko i popatrzyła na mnie, czekając na rewanż.

- Ryumasaki ci wystarczy - odpowiedziałem z lekkim uśmiechem. Wiedziałem, jakie były moje możliwości odnośnie kobiet, jeśli wymagała tego sytuacja. "Benu ceni sobie swoich." jak powiedziałby Stary Ryumasaki. Dziewczyna skinęła głową, speszona. Nie powiem, że nie sprawiało mi to przyjemności.

- Gdybym powiedział, że właśnie mi się nudzi, to co byś zrobiła? - spytałem, unosząc zachęcająco jedną brew. Być może chciałem uciec przed hordą kotów, być może odezwał się we mnie instynkt szpiega, każący dowiedzieć się, dlaczego wydawała mi się wyjątkowa.

- No, koło budynku szkoły ponoć jest kort tenisowy i ba... - dopiero teraz zrozumiała, o czym mówię.

- Więc? - zbliżyłem się do dziewczyny, opierając rękę o ścianę za nią. Cieszyłem się, że chwilowo żadna bywalczyni salonu parterowego nie była szukać nowej książki, czy przejrzeć ostatnio przysłaną gazetę o modzie i gwiazdkach filmowych. One by mi wszystko popsuły. - Jakieś propozycje? - wyszeptałem niemal prosto do ucha dziewczyny.

Rin

Powoli otworzyłam drzwi do swojego pokoju. Mojej współlokatorki jeszcze nie było i może wcale nie będzie. Szczerze na to liczyłam. Rzuciłam niedbale swoją torbę na łóżko, usiadłam ciężko obok i oparłam głowę o ścianę. Strasznie rozbolała mnie głowa w czasie podróży. Zaczęłam się zastanawiać, czy nie iść po jakieś prochy do higienistki. Wstałam ociężale, przebrałam się w jakieś wygodniejsze ubrania i spięłam włosy w wysoki kucyk. Wyszłam z pokoju i zamknęłam drzwi (numer 35) na klucz. Odwróciłam się w stronę schodów, uświadamiając sobie, że nie mam pojęcia gdzie jest gabinet lekarski.

"Super", pomyślałam.

Z pokoju po drugiej stronie korytarza wyszło dwóch mężczyzn. Jeden to chyba był wicederektor. Przez chwilę wahałam się, czy do nich podejść. W głowie zastanawiałam się, co im powiem. Jestem z reguły dość nieśmiała i miałam duży problem, czy odważyć się czy nie. Ból głowy nie ustawał, wręcz przeciwnie, nasilił się.

W końcu jednak przełamałam się i niepewnie ruszyłam w ich stronę. A właściwie jego, bo starszy mężczyzna zniknął mi z pola widzenia. Skręcał już na schody. Z lekką desperacją podbiegłam do niego i pociągnęłam za rękaw.

- Przepraszam...- zaczęłam cicho. Chłopak odwrócił się i spojrzał na mnie przeciągle.

- O co chodzi? - spytał, siląc się na uprzejmość. Słowa utknęły mi w gardle i nie mogłam nic wykrztusić. W głowie mi boleśnie pulsowało i wydusiłam wreszcie kilka słów.

- Czy nie wiesz może, gdzie jest gabinet lekarski? - spytałam. Powiedziałam to jednak tak cicho, że zastanawiałam się, czy chłopak mnie usłyszał. Ten uniósł nieco brwi.

- Na samym dole, na lewo od schodów - powiedział obojętnie. Odetchnęłam z ulgą. Wyminęłam go i zbiegłam po schodach. Po drodze zawinęła mi się noga i omal nie spadłam. Usłyszałam, jak tłumi chichot.

Gdy wreszcie doszłam do gabinetu i poczułam zapach leków, uspokoiłam się trochę. Higienistka dała mi coś ból głowy. Wychodząc z pokoju, zobaczyłam na korytarzu tego chłopaka, którego spotkałam wcześniej na schodach. Stał do mnie plecami. Opuściłam głowę i patrząc się na swoje stopy ruszyłam w stronę schodów. Na chwilę podniosłam wzrok, zerkając na jasnowłosego chłopaka. Patrzył na mnie. Automatycznie serce zaczęło mi bić mocniej.

Felix

Zbiegałem po stromym stoku, mając przed oczyma górski krajobraz. Zieleniące się lasy, drzewa pnące się ku pogodnemu niebu. Wyglądały, jak gdyby były przekonane o swojej wartości. Niczym władcy gór, ważniejsi niż cokolwiek, łaskawie dający żyć innym.

Potykając się o co nowe pniaki, kamienie i gałęzie schodziłem coraz prędzej. Na zboczach widoczne były głazy, które, mimo wszystko, były w znakomitej większości. Jak dawni królowie, zepchnięci przez zieleń w niepamięć. Wchłaniając w siebie cały urok pędziłem dalej przed siebie, niemalże czując powiew halnego na twarzy.

Otworzyłem oczy. Niestety, nie był to realny obraz. A jednak cieszyłem się, że mogłem go sobie przypomnieć. Miałem wielką ochotę zacząć recytować: "Czas zatrzymał się w dolinach, po szałasach, na obcinach ,w gontach cerkwi, w murach miasta, w monastyrach jak z obrazka , w górskich jezior srebrnych lustrach...". Eh... głupoty godne patrioty. Ściągnąłem słuchawki płynnym ruchem.

- Więc, chodźmy, pani dyrektor- powiedziałem z lekka się uśmiechając. Obie panie wydawały się zaskoczone tym, że ich słucham. Srebrnowłosa ruszyła przed siebie, a za nią nieśmiało podążyła Alea. Szła dość sztywno, starając się nie oddalić zbytnio od nauczycielki. Z powrotem naciągnąłem urządzenie na uszy i włączyłem je, tym razem nieco ciszej, piosenkę 'Haru Haru'. Dreptałem jakieś dwa metry za nimi, przy okazji wykonując dynamiczne, aczkolwiek niezbyt skomplikowane kroki taneczne. Wyszczerzyłem zęby, zadowolony z siebie i nie przestawałem aż do momentu, w którym wpadłem na brunetkę. Zachichotałem i mruknąłem coś na przeprosiny. Trochę zmieszana dziewczyna nic nie powiedziała. Rozejrzałem się. Byliśmy we troje na korytarzu. Otaczały nas tylko pomarańczowe ściany, od początku nie przypadły mi do gustu. Czemu nie zielone? Albo chociaż niebieskie. Zmrużyłem oczy, powoli zaczynając się orientować, że średnio wiem, co się wokół mnie dzieje. Choć jeszcze kilka minut temu miałem to w głębokim poważaniu.

- Wy dwoje - zaczęła kobieta, a w tym czasie ja kulturalnie ściągnąłem słuchawki. - Jesteście wybrani do obowiązkowej wizytacji pewnego miejsca - nie wytrzymałem.

- Jakiego?! - zapytałem głośno, bardzo podekscytowany.

Alea

Jestem Alea. Imię nadał mi mój zmarły dziadek, posiadające wiele tłumaczeń, ale najtrafniejsze z nich to dziewczyna lasu. Wielokrotnie zastanawiałam się nad tym, czy imię to jest moim prawdziwym? Wpojono mi w dzieciństwie pewną zasadę, która głosi istnienie prawdziwego imienia, mówiącego prawdę o człowieku... Wolałabym zapomnieć o tym co było. Próbowałam, ale nie potrafię, nie potrafię zapomnieć. Jest to jeden z powodów, dlaczego tu jestem. Żyję, we własnym świecie, rozumiem życie roślin i zwierząt, lecz ja sama jestem dla siebie zagadką...

Przechodziłam niepewnym krokiem po szkolnych korytarzach. Szukałam pokoju, do którego zostałam przydzielona. Korytarz na pierwszym piętrze był dziwnie pusty. Gdzieś w pobliżu słyszałam muzykę.

”Co ja tu właściwie robię?” myślałam. Moim jedynym pragnieniem było znalezienie się teraz w zielonym lesie, zamiast w tym korytarzuo ścianach pomalowanych na pomarańczowo. Idąc powoli doszłam do schodów prowadzących na kolejne piętro i wspięłam się po nich. Rozglądając się po drugim piętrze, zauważyłam tam chłopaka stojącego pod ścianą ze słuchawkami na uszach. Podeszłam do niego, chcąc się zapytać, czy przypadkiem nie wie, gdzie jest pokój 34? Nie dosłyszał mnie. Nawet nie zauważył, bo patrzył się w ekran swojego telefonu. Szturchnęłam go.

- Wiesz, może gdzie jest pokój 34? - spytałam głośniej. Przez chwilę patrzył się na mnie niezrozumiałym wzrokiem, ale po chwili go olśniło i pokazał drzwi stojące prawie na końcu korytarza, po prawej stronie.

- Dzięki – powiedziałam, ale on już chyba tego nie dosłyszał, bo znów zasłonił sobie uszy słuchawkami. Skierowałam się więc we wskazaną stronę, żeby zostawić tam swoje rzeczy. Ogarnęłam się trochę i założyłam moją ulubioną bluzę z kapturem. Po piętnastu minutach znowu wyszłam na korytarz w celu dokładniejszego zwiedzenia szkoły, a zwłaszcza pobliskich terenów. Chłopak ze słuchawkami wciąż stał w tym samym miejscu. Gdy koło niego przechodziłam, jakby się ocknął, ściągnął słuchawki i spytał.

- Jesteś nowa?

- Tak - odpowiedziałam i dokładniej mu się przyjrzałam. Szara bluza, zmierzwione włosy i ziemista cera. Luzak i osoba spędzająca za dużo czasu przed ekranem.

- To tak jak ja, jestem Felix, miło mi Cię poznać.

- Alea, mi również - niesamowite, że on czuje się tak swobodnie w nowym środowisku. Ja mam mętlik w głowie i jedyne, co chcę teraz zrobić, to opuścić ten budynek. Poprawiłam włosy wychodzące mi spod kaptura.

- Ja już w takim razie nie przeszkadzam. Do zobaczenia! - powiedziałam i odwróciłam się z zamiarem odejścia, ale przede mną pojawiła się dyrektorka. Uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie, a potem popatrzyła na Felixa.

- Może zamiast siedzieć w telefonie, pogadałbyś z koleżanką? - spytała, bo Felix w krótkim czasie znowu zaczął bawić się telefonem.

- Coś się stało Pani dyrektor? - odpowiedział pytaniem na pytanie. Ta pokręciła niedowierzająco głową, a ja stałam sobie cichutko z boku, czekając, aż pozwoli mi odejść.

- Tak muszę z wami o czymś porozmawiać...

Shin

Jestem wszystkim. Czuję wszystkich. Znam wszystkich. Wszystko to ja i ja to nie-wszystko. Jestem przedwieczny. Jestem teraz. Byłem i będę. Nie ma równych mojej potędze. Nikt mnie nie dogoni, nikt nie złapie. Jam źródło życia... z medytacji wyrwał mnie trzask drzwi za moimi plecami. Było urocze południe pierwszego dnia szkoły, a ja jeszcze mogłem się cieszyć ostatnimi chwilami samotności.

- Specjalnie to zrobiłeś - stwierdziłem beznamiętnie, nawet się nie oglądając. Nie musiałem, by wiedzieć, kto za mną stoi.

- I tak właśnie zaczął się bieg z przeszkodami dookoła budynku. Długo byś sobie nie posiedział - usłyszałem za sobą męski głos. Westchnąłem, wstałem z klęczek i strzepnąłem bambusową matę, by ją rozprostować. Miała przyjemnie zielony kolor. Przede mną stał mężczyzna w sile wieku z wyraźnie zarysowaną linią mięśni - zastępca dyrektorki, Długopióry Wilk Podziemia, Shinosuke Rymasaki. Swój przydomek uzyskał dość dawno temu, jeszcze w czasach nauki, zabijając demona, który wymknął się spod kontroli na zajęciach. Jak zwykle, miał na sobie czarny płaszcz, przykrywający niemal wszystko, włącznie ze sztyletem. Dzieliliśmy to samo nazwisko, choć nie byliśmy rodziną. O ironio, mieliśmy również to same dziedzictwo - księżycowego benu.

- Zawsze coś - wzruszyłem ramionami. - O co chodzi?

- O to, żebyś się zajął swoimi obowiązkami. Rozumiem, że zawsze zrzucałeś odpowiedzialność na kobiety, ale może pora z tym skończyć. W końcu się ktoś wkurzy prędzej, czy później.

- Mówisz o sobie trzecioosobowo? - zaśmiałem się, wyciągając splecione dłonie za siebie, rozciągając kręgosłup, by doprowadzić do stanu używalności. Zerknąłem na lustro. Koszula i spodnie w kolorze błękitu pruskiego nie były aż tak wygniecione, jak przypuszczałem.

- Nie przesadzaj, młody. Wiesz, że ręczyłem za ciebie własną głową.

- Tak, tak, wiem stary. Nawet, gdybym chciał, jakoś mi nie dasz tego błogosławieństwa. Wyłaź, nie zostawię cię samego w moim pokoju - wykonałem wyganiający gest ręką. Mężczyzna zaśmiał się.

- A co, tak bardzo boisz się, że znajdę twoje pornosy?

- Chciałbyś - prychnąłem. Gdy tylko wyszliśmy, obróciłem się i zamknąłem wzmacniany zamek drzwi. Oboje wiedzieliśmy, że posiadam u siebie rzeczy o wiele bardziej niebezpieczne niż jakieś pisemka.

Wice rozpłynął się jak mgła, a we mnie nie znalazło się aż tylko beznadziejnej głupoty, by go szukać.

- Przepraszam... - ktoś pociągnął mnie za rękaw. Obróciłem się. Był to jakiś nowy uczeń.

- O co chodzi? - spytałem tak uprzejmie, jak tylko potrafiłem.

Nowy Rok Szkolny

Witamy wszystkich w jednej z nielicznych szkół dla Dzieci Mgły!

Cieszymy się niezmiernie z Waszego przybycia tutaj. Mamy nadzieję, że spędzony tu czas będzie dla was czasem spędzonym w przyjaznej atmosferze i przepełniony nauką. Każdy z Was posiada niezwykły dar, a naszym zadaniem jest pomóc Wam go okiełznać. Na razie jesteście diamentami, po wyjściu zostaną same brylanty.

Nie przeciągając dłużej, przejdę teraz do spraw merytorycznych.Nazywam się Verna Nimensagel i jestem tutaj dyrektorką. Tutaj, w pierwszym rzędzie siedzi mój zastępca, pan Shinosuke Ryumasaki. Oboje zajmujemy się najważniejszymi sprawami w tej szkole, ale gdyby coś się działo, jesteśmy do waszych usług.

Poza tym, jak widzicie, w naszej szkole jest także pełne grono nauczycielskie. Każdy nauczyciel będzie was nauczał innego przedmiotu związanego z magią. Są to ludzie kompetentni, wyszkoleni i, co najważniejsze, także są to Dzieci Mgły. Oczywiście, posiadają znacznie większe umiejętności i wiedzę, niż Wy w tej chwili.

Gdyby komukolwiek w szkole coś się stało, na parterze mieści się gabinet pielęgniarki, na pewno go znajdziecie. Pielęgniarką jest jedna z nielicznych Dusz Chmur, więc należy jej się szacunek i spokój. Ale nie bójcie się poprosić o pomoc.

Poza nauczycielami, struktura uczniowska także posiada swoje podziały. Najważniejszy jest przewodniczący szkoły Ryumasaki wraz ze swoim zastępcą, obecnie przebywającym poza murami placówki. Jako że nasi główni magiczni i techniczni odeszli w tym roku, będziemy wkrótce przeprowadzać wybory wśród Waszego rocznika. Przemyślcie kandydatury dokładnie. Zwykli uczniowie dzielą się na trzy poziomy umagicznienia. Wy na razie znajdujecie się na pierwszym stopniu. Starsi uczniowie nie będą uczestniczyć w waszym życiu towarzyskim, ale na pewno chętnie wam pomogą w lekcjach, czy wytłumaczą trudne zagadnienie. Nie męczcie ich jednak zbyt często, mają swoje zajęcia.

W najbliższym czasie, jak już mówiłam, odbędą się wybory. Poza tym, mamy w planach rozpocząć coroczny Maraton Specjalny, czyli serię zadań, dzięki którym będziecie mogli lepiej poznać swoje Dziedzictwo i nauczyć się współpracy.

Na dzisiaj to tyle, jeszcze raz życzę udanej nauki i jak najlepszych wyników.

Przy wejściu lezą mapki budynku, każdy może sobie wziąć jedną.