Lekcja mitologii 1

Na początek dobrze by było, byście dowiedzieli się jak powstała mitologia. Mianowicie, przed wiekami ludzie nie potrafili jednoznacznie odpowiedzieć na nurtujące ich pytania o świat i zjawiska na nim zachodzące. Każdy miał swoją teorię na powstanie ziemi, czy pojawienie się na niej człowieka i dzielił się nią w gronie swoich znajomych, a ci, jeśli uznali, że jest warta rozważenia przekazywali ją innym, ubarwiając, jak to ludzie mają w zwyczaju. W ten sposób powstały poglądy dzisiaj uważane za mityczne. Ludzie przypisali swoje istnienie siłom wyższym, które były jakoby odpowiedzialne za ich los. Owe siły wyższe zostały nazwane bogami, a ludzie wyobrażali ich sobie na swoje podobieństwo i tworzyli często skomplikowane historie dotyczące ich pojawienia się, czy władania światem. To właśnie takie historie nazywamy mitami, a cały ich zbiór mitologią. To słowo pochodzi z greki i jest zlepkiem dwóch wyrazów: mythos (opowieść) oraz logos (słowo).
Możemy rozróżnić kilka mitologii, bo niemal każde społeczeństwo miało kiedyś własną, jednak najważniejszymi są:

1. Mitologia Grecka – druga, jeśli chodzi o czas powstania i najbardziej znana mitologia na świecie. W starożytnej Grecji bogowie, tak jak u wikingów, byli śmiertelni - jednak, dzięki nektarowi i ambrozji żyli wiecznie. Mieli władzę nad światem, jednakże bardzo często ulegali swym emocjom.
2. Mitologia Rzymska - wyobraźnia Rzymian wyczerpywała się na personifikowaniu rzeczywistości i wynajdywaniu coraz liczniejszych bóstw opiekuńczych. Właściwie, zostały zmienione tylko nazwy bóstw z greckich na łacińskie. Oryginalne mity rzymskie są nieliczne, związane z założeniem Rzymu i herosami latyńskimi. Ich źródłem była często także poezja grecka, np. Homer. Mity rzymskie są, zatem uzupełnieniem mitów greckich.
3. Mitologia Nordycka - mitologia nordycka stanowi najbardziej poznaną cząstkę mitologii germańskiej. Informacje o wierzeniach Wikingów pochodzą prawie wyłącznie z czasów, kiedy zaznaczyli swoją aktywność śmiałymi wyprawami do niemalże wszystkich zakątków Europy, północnych brzegów Afryki, Islandii i Grenlandii. A także do Ameryki Północnej. Światło na mitologię pada więc w okresie między IX a XI w., czyli na schyłkowy okres pogaństwa nordyckiego.
4. Mitologia Celtycka - niektóre, spośród składających się na ich religię mitów zostały uwiecznione przez kronikarzy, a elementy mitologii wpłynęły na nowożytną cywilizację europejską. Kultura celtycka nie była tak ciągła, ani jednorodna jak kultura łacińska czy grecka. Według obecnej wiedzy, każde z plemion zamieszkujących rozległy obszar wpływów celtyckich miało swoje bóstwa lub duchy miejsc. Bardzo niewiele spośród ponad 300 znanych bóstw było rzeczywiście czczonych.
5. Mitologia Egipska – najstarsza mitologia na świecie. Dzieli się ją zazwyczaj na trzy główne gałęzie: Heliopolis, Hermopolis i Memfis. Były to również nazwy trzech głównych miast - ośrodków kutrowych. Tak naprawdę, możemy mówić o trzech, spójnych jedynie fragmentarycznie, mitologiach. Cechą charakterystyczną jest tu na pewno wyobrażenie boskie, w większości nadające kształt człowieka z głową zwierzęcia, bądź będącego w całości zwierzęciem, nie zawsze rzeczywistym. Jest również rzeczą pewną, że część wierzeń Greków powstała z modyfikacji mitów egipskich.
6. Mitologia Chińska - jedna z ważniejszych mitologii azjatyckich. Wyróżnia się z pewnością wielkim naciskiem stawianym na lokalność. Oznacza to, że każda wieś, czy nawet rodzina posiadała swoje własne wierzenia, głównie związane z duchami zmarłych. Jest ona o tyle ciekawa, ze Chiny są krajem trzech systemów religijnych: taoizmu (zwanego laoizmem od założyciela Lao-tse z główną księgą TaoTeChing), konfuncjanizmu (z założycielem Konfuncjuszem i świętymi pismami będącymi jego myślami) oraz buddyzmu (wywiedzionego z Indii z założycielem Buddą). Każdy system zyskał także swoje własne sekty, co tylko mnożyło bóstwa.
7. Mitologia Japońska - druga pod względem ważności mitologia wschodnioazjatycka. Jest ona częściowo zapożyczona z mitologii chińskiej, zwłaszcza jeśli nie było odpowiedników rodzimych wyjaśnienia fenomenu. Odznacza się wielką ilością bogów już na samym początku (8000 według Kojiki i Nihongi) oraz zróżnicowaniem demonów, zarówno dobrych, jak i złych. Warto również podkreślić, że jest to jedna z nielicznych mitologii, która doczekała się uznania za oficjalną historię narodową, być może przez prawdopodobieństwo, że domniemani bogowie mogli być w rzeczywistości ludźmi o ubarwionej historii, jeśli przyjrzymy się ich zachowaniom.