Inez

Było już długo po wszystkich lekcjach. Postanowiłam się przewietrzyć. Wyszłam, więc, ze szkoły i przeszłam ścieżką wzdłuż lasu. Trochę było dzisiaj zamieszania: znów się pierwszaki pogubiły. A, oczywiście, jak na złość, Shin zniknął i musiałam sama zaprowadzić ich pod klasy.

Powietrze było tak przyjemne, ale musiałam już wracać do szkoły. Przekroczyłam jej próg i poszłam przez korytarze w stronę schodów. Kręciło się tu mrowie uczniów i nauczycieli. Wszyscy mieli swoje sprawy na głowie. Nigdzie nie mogłam wypatrzyć Shin’a. Nie chciałam, jednak, iść do niego do pokoju, po prostu zostawiłam tą sprawę. Miałam nadzieję, że jutro tak już nie będzie, że nowi się jakoś ogarną. Gdy tylko znalazłam się w pokoju, padłam na łóżko i chciałam zasnąć. Nie dane mi to było… usłyszałam pukanie. Wstałam z łóżka. Ktoś stał przed drzwiami. Otworzył je i wtedy przede mną pojawiła się drobna postać Alei. Uśmiechnęłam się lekko.

- Nie sądziłam, że tak szybko wrócicie – stwierdziłam pogodnie.

- Felix jeszcze nie wrócił, nadal jest na wizytacji – powiedziała Alea.Lekko mnie to zdziwiło. Myślałam, że wrócą razem. Przecież razem wyjechali, to również razem powinni wrócić.

- Zapewne coś musiało się wydarzyć, ale cóż. Podejrzewam, że chcesz dowiedzieć, co było na lekcjach.

- Dokładnie tak. Przecież trochę mnie tu nie było, a to początki - poszłam po zeszyty.

- Spodziewałam się i wszystko dokładnie ci opisałam. Mam nadzieję, że nie zmienili programu nauczanie przez ten rok – zaczęłam, przeglądać jeden z brulionów, upewniając się, że na pewno wszystko w nim jest: strona w podręczniku i streszczenie wymagań nauczyciela. Zamknęłam go potem i wzięłam pozostałe do ręki. Położyłam je na łóżku, aby dziewczyna mogła je zabrać do siebie i uzupełniła swoje wiadomości.

- Tu jest wszystko, co było – powiedziałam.Dziewczyna podeszła do łóżka i wzięła ten sam zeszyt, co ja przed chwilą, po czym zaczęła go przeglądać. Uśmiechnęła się, jakby jej ulżyło, że wszystko jest.

- Masz trochę do nadrobienia, a… - nie zdążyłam dokończyć.

- Dziękuję – odparła.

- Proszę – poczułam się, jakbym zrobiła coś tak wielkiego i dobrego.

- W razie czego, przychodź – powiedziałam. Nie chciałam wypierać na niej zbyt wielkiej presji, czy innych negatywnych emocji. Nawet, jeżeli nie wyrobi się z przeczytaniem wszystkich lekcji do jutra, to trudno się mówi, na pewno to zrobi za kilka dni. Zaufanie to podstawa, nienawiść: niepotrzebne uczucie. W jakiś sposób, coraz bardziej cieszył mnie ten rocznik. Ale dlaczego? Może po prostu już nauczyłam się żyć z faktem, że ktoś w tej szkole potrzebuje mojego wsparcia.